Wpływ buchtowania dzików na roztocza żyjące w glebie leśnej.

Ślady buchtowania dzika w lesie są wyraźnie widoczne, ale nie tak łatwo dostrzec, jak wpływają one na życie w glebie leśnej.
Naukowcy ze Szwedzkiego Uniwersytetu Rolniczego, SLU, mogą teraz wykazać, że buchtowanie zmniejsza liczbę roztoczy, małych pajęczaków, https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Roztocze_(pajęczaki), które są ważne dla obrotu składnikami odżywczymi, rozkładu materii i magazynowania węgla. Aby to zbadać, naukowcy naśladowali poszukiwania pożywienia przez dzika.

Dziki są wszystkożerne i wykorzystują swoje ryje (gwizdy) do poszukiwania korzeni roślin, bulw, owadów, dżdżownic i grzybów. Są one powszechne, występują na prawie wszystkich kontynentach i rozprzestrzeniają się na północy Skandynawii, ważne jest więc, aby wiedzieć, jak ich buchtowanie wpływa na ekosystemy.

Wcześniejsze badania skupiały się głównie na wpływie buchtowania na rośliny.
Roztoczom, występującym w glebie, nie poświęcano zbyt wiele uwagi, mimo że odgrywają ważną rolę w funkcjach ekosystemowych, takich jak dostęp azotu dla roślin, rozkład martwej materii i magazynowanie węgla.
Naukowcy w tym badaniu wkraczają więc na nowe tereny.

(Tak w każdym razie twierdzą ci szwedzcy, ale czy tak jest istotnie, tego nie wiem. W każdym razie o roztoczach tak pisze strona Lasy Państwowe: „Organizmy cudzożywne czerpiące pokarm z rozkładu martwych szczątków organicznych; saprofitami są m.in. liczne bakterie oraz grzyby; roztocza spełniają podstawową funkcję w krążeniu pierwiastków w przyrodzie – rozkładają materię organiczną na związki proste, z których część zużywają, a część pozostawiają w przyrodzie.”

-Skupiliśmy się na roztoczach ziemnych. Są to małe organizmy żyjące w glebie, spokrewnione z pająkami. Przyjrzeliśmy się zarówno roztoczom rozkładającym martwą materię jak i drapieżnym roztoczom, które zjadają inne organizmy w glebie, mówi Nadia Maaroufi, badaczka z SLU.

Naukowcy zmierzyli liczbę roztoczy w próbkach gleby z obszaru, na którym dzik buchtował i porównali je z próbkami gleby z pobliskiego obszaru, gdzie gleba nie została naruszona.
Wykonali też eksperyment i używając narzędzi ogrodniczych spulchniających glebę, symulowali buchtowanie o różnej intensywności.
W niektórych miejscach wcielili się w rolę dzika i pobierali jego pokarm, aby móc porównać wagę samego zakłócenia (czyli buchtowania) z faktem, że pewien materiał został usunięty z gleby, na przykład robaki, korzenie i inne.

-Stwierdziliśmy , że buchtowanie zmniejszyło liczbę osobników roztoczy w próbkach. Dotyczyło to zarówno roztoczy rozkładających materię jak i drapieżnych roztoczy, niezależnie od tego, czy było to naturalne buchtowanie dzików, czy nasze, symulowane.
Natomiast wygląda na to, że tylko dorosłe osobniki roztoczy zmniejszały się liczbowo, a nie młode.
Może to być spowodowane tym, że młode roztocza żyją na mikroorganizmach, które nie są tak bardzo dotknięte buchtowaniem. Pokarm dorosłych osobników jest natomiast większy, np. kawałki grzybów lub martwe rośliny.

-Najprawdopodobniej zmniejszenie liczebności roztoczy jest tymczasowe, ponieważ młode roztocza mogą na dłuższą metę ponownie skolonizować dotknięte miejsca, mówi Nadia Maaroufi.

Naukowcy zauważyli też, że buchtowanie wpływa na pewne właściwości gleby. Zmniejszyła się wilgotność gleby i zawartość materii organicznej, ale wzrosła zawartość azotu i innych składników pokarmowych. To z kolei może przynieść korzyści trawom, które potrzebują więcej azotu, ale szkodzi mchom, borówce brusznicy i borówce czarnej.

-Ważnym wnioskiem jest to, że dzik wpływa na życie w glebie i właściwości gleby. Pokazaliśmy również, że możliwe jest przeprowadzanie eksperymentów, w których naśladujemy buchtowanie dzików. Nie stwierdziliśmy jednak żadnych wyraźnych różnic między usuwaniem pokarmu dzika a symulowaniem buchtowania i dalsze badania byłyby ekscytujące, mówi Nadia Maaroufi.

Naukowcy zakopali również torebki z herbatą, aby zmierzyć rozkład materii. Metoda torebek herbaty jest międzynarodową standardową metodą. Zmierzyli również, ile dwutlenku węgla jest emitowane z ziemi.

-Teraz to analizujemy i będzie to miarą tego, jak dzik wpływa na ważne funkcje w glebie, takie jak rozkład materii organicznej i emisja dwutlenku węgla.

Źródła:
https://www.slu.se/ew-nyheter/2022/10/vildsvin-paverkar-markorganismer-i-skogen/

https://royalsocietypublishing.org/doi/10.1098/rsos.211283

Temat „Roztocza, pajęczaki, w lesie”
był poruszany przez szwedzki instytut badawczy Skogforsk w czasopiśmie Plantnyt: „Roztocza i owady mogą powodować poważne uszkodzenia w szkółkach lesnych, dlatego ważne jest, aby wcześnie dostrzec oznaki występowania i zastosować środki zaradcze. Roztocza Oligonychus ununguis mogą stać się uciążliwe na sadzonkach świerka w szkółce, a następnie na czteroletnich lub starszych uprawach świerka.”
https://www.skogforsk.se/kunskap/kunskapsbanken/1988/kvalster-och-insekter-som-skadegorare-i-plantskolor/

Roztocza (kvalster po szwedzku) wymienione są również jako naturalni wrogowie kornika drukarza.
https://skyddaskogen.se/den-attatandade-barkborrens-fiender-i-skogen/

No i Kleszcze (Ixodida) – rząd (lub takson innej rangi) pajęczaków z podgromady roztoczy są znane nie tylko leśnikom.