Tak żyje kormoran. 2.

Kormoran jest pospolitym ptakiem występującym na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Ameryki Południowej i Antarktydy. Dlatego może żyć zarówno w środowisku arktycznym, jak i tropikalnym.

W Szwecji kormoran występuje prawie wszędzie, z wyjątkiem dalekiej północy, chociaż znacznie częściej na południu kraju.

Kormoran zwyczajny, Phalacrocorax carbo sinensis, gniazduje w Szwecji, ale nie spędza tutaj zimy. W sierpniu-wrześniu kormoran przemieszcza się na południe, a zimowiska znajdują się w południowej Europie i w Afryce Północnej. Natomiast kormoran Phalacrocorax carbo carbo gniazduje na Północnym Atlantyku, ale zimuje m.in. w Szwecji.

Ale wszystko się zmienia, także w świecie ptaków i dziś wiemy, że coraz więcej kormoranów zimuje w Morzu Bałtyckim.

Kormoran Phalacrocorax carbo sinensis wraca po zimie na południu Europy do Szwecji w okresie marzec-kwiecień, aby gniazdować. Gniazda zakłada bezpośrednio na ziemi, ale także na drzewach.

Kormorany rozmnażają się w koloniach, które mogą być bardzo duże. Często dotyczy to wielu setek par, czasem tysięcy. Pary pozostają razem przez jeden sezon i razem  wychowują młode. Wielkość kolonii jest jednym z powodów silnej ekspansji kormoranów. Im więcej ptaków razem, tym trudniej drapieżnikom dostać się do jaj i piskląt.

Norka, która przykuwa do takiej kolonii, ma przed sobą nie lada wyzwanie. Kormoran to twardy przeciwnik, który nie stroni od konfrontacji.

Jaja, pisklęta i młode ptaki są narażone na ryzyko. Ale w wieku dorosłym kormoran radzi sobie już dobrze. Najwyższy wiek, jaki odnotowano, to 19 lat, ale często ptaki osiągają przeciętny wiek dziesięciu lat. W pierwszych latach życia śmiertelność młodych ptaków jest dość wysoka. Oczywistym zagrożeniem, które wykazano w badaniach naukowców, jest utknięcie i utonięcie w sieciach  połowowych. To ryzyko jest procentowo znacznie większe niż postrzelenie podczas polowania.

Kormoran żywi się rybami, wszystkimi rodzajami ryb. Po prostu zjada to, co jest i co znajdzie. To, ile kormoran zjada średnio dziennie, różni się w zależności od pory roku, ale badania pokazują, że dzienne zapotrzebowanie wynosi od 200 do 1400 gramów ryb w różnych porach roku. Dotyczy to dorosłych ptaków obu płci. W wodach słonawych kormoran zjada głównie okonia, płoć, węgorzycę i kura diabła.

Ale także węgorza, dorsza, jazgarza  i śledzie.

Kormoran łowi w wodzie, gdzie maksymalna głębokość wynosi 20 metrów. Może latać daleko, aby znaleźć wody bogate w żywność, 20-30 km nie są niczym niezwykłym. Małe ryby są połykane w całości bezpośrednio pod powierzchnią wody, większe ryby, takie jak węgorze, mogą być przełykane nad powierzchnią. Normalnie łowi on ryby o długości do 20 cm.

Ale kormoran łowi ryby również bezpośrednio z sieci połowowych i w gospodarstwach rybnych. Dziś wiemy, że kormoran może mieć duży wpływ na zasoby rybne. Pstrąg Salmo trutta jest przykładem gatunku ryb żyjących i rozmnażających się w rzekach i strumieniach, gdzie kormoran może wyeliminować całoroczne odnowienie.

Upierzenie kormoranów nie jest wodoodporne w taki sam sposób, jak upierzenie większości ptaków morskich. To jest powód, dla którego powszechny jest obraz kormoranów stojących z rozpostartymi skrzydłami do wyschnięcia.

Na kormorany obowiązuje tylko polowanie ochronne, ale szwedzkie przepisy dają dość dużą swobodę.

Osoby posiadające uprawnienia łowieckie na danym terenie mogą z własnej inicjatywy polować na kormorany w celu zapobieżenia szkodom w przypadku:

-Uszkodzeń w stałych i ruchomych narzędziach połowowych (z wyjątkiem narzędzi ręcznych) oraz w odległości do 300 metrów od takich narzędzi w okresie od 1 sierpnia do 28 (29) lutego.

-Przy miejscach chowu i zarybiania ryb (w ciągu 7 dni przed i 7 dni po zarybieniu) oraz w odległości do 300 metrów od tych obszarów przez cały rok kalendarzowy.

-W obrębie obszarów ochrony ryb w okresie 1 sierpnia – 28 (29) lutego. Te obszary chronione są opisane w przepisach Szwedzkiej Agencji ds. Rybołówstwa, Fiskeriverket, oraz zazwyczaj w odpowiednich Urzędach Wojewódzkich, Länsstyrelsen.

-Przy lotniskach z uwagi na bezpieczeństwo lotów przez cały rok kalendarzowy.

-Niedozwolone jest polowanie bliżej niż 300 metrów od gniazd kormoranów, bielików lub rybołowów.

Dzisiejszy szwedzki plan  zarządzania kormoranami ma zostać zrewidowany. Problemy z malejącą populacją ryb w szwedzkich wodach i niedogodności, które powoduje kormoran dla życia ludzi na świeżym powietrzu skłoniły rząd do działania.

Szwedzkiej Agencji Ochrony Środowiska, Naturvårdsverket i szwedzkiemu Urzędowi ds. Morza i Wody, Havs- och vattenmyndigheten, zlecono dokonanie przeglądu krajowego planu zarządzania kormoranami Phalacrocorax carbo sinensis gniazdującymi w Szwecji. Zadanie musi zostać sfinalizowane najpóźniej do 30 listopada 2024 r. Rząd chce też zobaczyć część realizacji przeglądu do 30 listopada br.

Niewiele wskazuje na to, że wkrótce nadejdzie czas polowań licencyjnych na kormorany ale przepisy polowań ochronnych mogą ulec zmianie, tak aby wysiłki podejmowane w celu ograniczenia rozrodu ptaków stały się efektywniejsze.

Na kormorany poluje się głównie bronią palną z łodzi, ale każdy, kto spróbował, wie, że ta taktyka nie jest taka prosta.

-Kormoran ma bardzo dobry wzrok, a rzeczy, które mu przeszkadzają w polu widzenia, zwykle nie zbliżają go na odległość strzału. Jeśli już zamierzasz polować z łodzi, to łódź musi być dobrze ukryta, mówi Sven-Gunnar Lunneryd.

Polował on na wiele kormoranów i radzi wpierw zbadać gdzie kormorany mają swoje nocne siedliska i obozowiska.

– Solidnie się kryjesz i następnie polujesz na terenach podmokłych, w miejscach lub w pobliżu miejsc, w których kormorany chcą przenocować. Najlepszą porą jest zmierzch, kiedy zmniejsza się zdolność kormoranów do dostrzegania i wykrywania zagrożeń. Oczywiście można polować zarówno rano, jak i w dzień, ale wtedy szanse są mniejsze.

Na terenach, gdzie kormoran wyrządza duże szkody, czasami dopuszcza się niszczenie gniazd podczas gniazdowania. Odbywa się to poprzez nakłuwanie jaj lub zanurzanie jaj w oleju, który zatyka pory w jajach, uniemożliwiając rozwój zarodków. Chodzi o to, aby kormorany kontynuowały wysiadanie jaj,  bez zrozumienia, że ​​jaja nie rozwijają się, dopóki nie ustanie instynkt składania jaj.

Kormoran jest łatwy do rozpoznania. Ciało jest długie i wąskie, podobnie jak szyja i głowa. Kolor dorosłych ptaków jest lśniąco czarny z małymi białymi refleksami. Młode ptaki mają bardziej brązowawe upierzenie. Obie płcie mają pióropusz na głowie.

Jest dość duży i może mierzyć 80-100 cm wysokości. Rozpiętość skrzydeł wynosi 130–160 cm. Waga waha się od dwóch do nieco poniżej trzech kg i samice są nieco mniejsze od samców.

Dwa występujące w Szwecji podgatunki kormorana, Phalacrocorax carbo sinensis i Phalacrocorax carbo carbo są trudne do rozróżnienia. Ten pierwszy ma wagę około 10% mniejszą, ale z drugiej strony ich wzajemne mieszanie jest spore.

Nawet doświadczony ornitolog może popełniać błędy. Kiedy ptaki latają, jest szczególnie trudno odróżnić je od siebie. Najbardziej decydującą różnicą, której dostrzeżenie wymaga zarówno wiedzy, jak i dobrej optyki, jest inny płat skóry w kąciku ust.

Czytaj również: https://www.forest-monitor.com/pl/kormoran-problematyczny-mistrz-w-lowieniu-ryb-1/

Źródło: https://www.jaktojagare.se/kunskapsartiklar/den-problematiska-masterfiskaren/

Zdjęcie: Shutterstock