Nietoperze a energia wiatrowa. 3.

O podobnym wpływie pisaliśmy w roku 2017 w https://www.forest-monitor.com/pl/wplyw-elektrowni-wiatrowych-na-ptaki-i-nietoperze-nowy-raport-2017/ i poniższy tekst opisuje wnioski szwedzkich raportów z lat 2018, 2019 i 2020.

1. Wabienie owadów kolorami i oświetlenie przeszkód na turbinach wiatrowych.

Click to access 978-91-620-6847-9.pdf

Prawdopodobnie istnieje kilka czynników, które decydują o tym, ile owadów jest dostępnych dla nietoperzy i ptaków przy turbinach wiatrowych.
W tym projekcie sprawdziliśmy, czy na przyciąganie owadów wpływa częstotliwość migania lub kompozycja kolorystyczna świateł przeszkodowych turbiny wiatrowej albo kolor turbin.

Przeprowadziliśmy cztery serie eksperymentów dotyczących przyciągania owadów do obecnych i alternatywnych systemów migania i kolorów w dwustronnym urządzeniu eksperymentalnym na poziomie gruntu.
Zasada eksperymentalnego urządzenia polega na tym, że owady lecą w kierunku oświetlonej lub kolorowej powierzchni, jeśli uznają ją za atrakcyjną. Owady, które zbliżą się do oświetlonej/kolorowej powierzchni, są zbierane za pomocą pułapki ssącej. Dwustronna konstrukcja pozwala nam pobierać próbki tej samej lokalnej fauny owadów i kontrolować warunki pogodowe oraz inne czynniki środowiskowe.

Wyniki testów błyskowych wykazały, że przyciąganie muchówek (diptera, głównie komarów) zmniejszało się, jeśli lampa była włączona przez krótszy czas na minutę niż dotychczasowy reżim błysków stosowany do oświetlenia przeszkodowego (40 błysków na minutę przy cyklu roboczym 0,5).

Przy 10 błyskach na minutę i cyklu pracy 0,03, który był najniższym testowanym przez nas wynikiem, przyciąganie owadów została zmniejszona o 30%. Wynik był różny dla różnych rodzin owadów i w przypadku Chironomidae (Ochotkowate) przyciąganie zmniejszyło się aż o 56%.
Ten rezultat pokazuje, że możliwe jest zmniejszenie przyciągania owadów poprzez zmianę trybu migania.

Stwierdziliśmy również, że niewielkie zmiany w reżimie błyskowym, który należy uznać za wystarczająco bezpieczny dla lotnictwa, spowodowały mniejsze przyciąganie owadów. Kiedy zmniejszyliśmy cykl pracy lampy z 0,5 do 0,3 lub 0,1, ale zachowaliśmy 40 błysków na minutę, zmniejszyło to liczbę komarów przyciąganych do oświetlenia o od 6% do 18%. Zmniejszenie liczby błysków do 20 na minutę przy zachowaniu cyklu pracy 0,5 również zmniejszyło przyciąganie komarów, ale tylko o 6%.
Atrakcyjność motyli nocnych została zmniejszona tylko w dwóch z naszych dziesięciu testowanych trybów migania, jednak liczba schwytanych motyli była niewielka w porównaniu z liczbą komarów (91% owadów to komary, a tylko 7% to motyle).
To, czy warto zmienić obecny reżim błyskowy, aby osiągnąć zmniejszenie przyciągania owadów rzędu od 6% do 18%, zależy między innymi od tego, czy ta redukcja doprowadzi do niższej śmiertelności nietoperzy. Ustalenie tego wymaga dalszych badań.

Przeprowadziliśmy również eksperyment z atrakcyjnością przyciągania kolorów w ciągu dnia. Tutaj przetestowaliśmy zarówno kolory, które są używane dzisiaj, jak i kolory, które mogłyby zastąpić dzisiejsze kolory.
Odkryliśmy, że żółty kolor stosowany na morskich turbinach wiatrowych przyciąga więcej owadów niż biały kolor najczęściej stosowany na lądowych turbinach wiatrowych.

Przetestowaliśmy kolor pomarańczowy, który mógłby być alternatywą dla koloru żółtego, ale okazało się, że jest tak samo zły jak żółty. Przetestowaliśmy dozwolony dzisiaj szary kolor i stwierdziliśmy, że jest on nieco gorszy od koloru białego, zwiększając atrakcyjność przyciągania komarów i much o 4%.

Jasnozielony kolor przyciągał mniej owadów niż kolor biały używany obecnie, ale redukcja była niewielka (4%). W poprzednim badaniu zaproponowano fiolet jako alternatywę, która przyciąga niewiele owadów. Nasze wyniki temu zaprzeczają, a fioletowy kolor, który testowaliśmy, zwiększył przyciąganie błonkoskrzydłych.

Kolorem, który najbardziej zmniejszał przyciąganie owadów, był różowy (12% mniej komarów i much). Wynik ten pokazuje, że można zmniejszyć atrakcyjność przyciągania wybierając odpowiedni kolor, ale malowanie dolnej części turbin wiatrowych na różowo lub jasnozielono wpłynęłoby negatywnie na widoczność dla ludzi i nie jest odpowiednim środkiem we wszystkich środowiskach, na przykład w środowiskach, w których w pobliżu elektrowni znajduje się las, widoczność wzrosłaby tylko nieznacznie, gdyby pomalować elektrownie aż po wierzchołki drzew.

2. Aktywność nietoperzy i owadów przy elektrowni wiatrowej.

Click to access 978-91-620-6902-5.pdf

Prace naukowe dokumentujące zderzanie nietoperzy z turbinami wiatrowymi są liczne i ważne jest, aby zmapować podstawowe czynniki zmniejszające ryzyko kolizji.

Istnieje wiele hipotez, które mogą wyjaśniać, dlaczego nietoperze pojawiają się w pobliżu łopat wirnika turbin wiatrowych.
Jedną z nich, przetestowaną w tym badaniu, jest fakt przyciągania owadów przez turbiny wiatrowe, co nietoperze wykorzystują jako zasób do żerowania.
Aby sprawdzić tę hipotezę, na gondoli turbiny wiatrowej w Småland (południowa Szwecja) umieszczono pułapkę na owady wraz z mikrofonem rejestrującym odgłosy nietoperzy. Pułapka na owady była pułapką ssącą, która łapała owady tylko w nocy i nie przyciągała owadów. Odławianie owadów i rejestracja odgłosów nietoperzy odbywała się w okresie od 28 czerwca do 3 listopada 2017 roku.
W tym samym czasie rejestrowano zmienne pogodowe, takie jak temperatura, prędkość i kierunek wiatru oraz opady atmosferyczne. Rejestracje nietoperzy prowadzono również w okresie od 1 lipca do 31 października 2018 roku.

Wynik pokazuje, że istnieje korelacja między aktywnością nietoperzy a liczebnością owadów. Istnieją również istotne korelacje między aktywnością nietoperzy, temperaturą i prędkością wiatru, a także między obfitością owadów a prędkością wiatru.

Ujemna korelacja między liczbą owadów a prędkością wiatru była dość silna, ale inne korelacje są raczej słabe, a zmienność była duża zarówno pod względem aktywności nietoperzy, jak i liczebności owadów.
Zależności między aktywnością nietoperzy a pogodą nie wydają się być liniowe. Aktywność nietoperzy spada, gdy temperatura spada poniżej 10 stopni, a prędkość wiatru przekracza 12 m/s.

Możemy również zaobserwować, że nie było korelacji między aktywnością nietoperzy na ziemi a aktywnością na górze gondoli. Różne taksony nietoperzy miały maksymalną aktywność w gondoli w różnym czasie, ale z pewnym nakładaniem się.

Wyniki badania potwierdzają hipotezę, że nietoperze są obecne w gondolach turbin wiatrowych w celu żerowania, ale ponieważ połączenie jest tak słabe, a zmienność tak duża, łatwo założyć, że zaangażowanych jest więcej czynników, lub że nietoperze nie przewidują dobrze liczebności owadów.

Jednym ze sposobów zmniejszenia śmiertelności nietoperzy mogłoby być ograniczenie przyciągania owadów przez turbiny wiatrowe (dźwięk, kolor, oświetlenie itp.).
Innym sposobem może być regulacja zatrzymania pracy turbin w określonych warunkach pogodowych i w określonych okresach czasu.

Jeśli wybierzesz regulację zatrzymania, ważne jest, aby jak najlepiej dobrać warunki, w których turbiny wiatrowe powinny stać nieruchomo.
Według naszej oceny zróżnicowanie liczebności nietoperzy i ich reakcji na czynniki pogodowe może być dość duże w różnych regionach geograficznych, dlatego ważne jest powtórzenie tego typu eksperymentu w kilku lokalizacjach.

3. Mroczek pozłocisty i mopek zachodni – względy przy zakładaniu i eksploatacji turbin wiatrowych.

Click to access 978-91-620-6827-1.pdf

Projekt ten dotyczy pytania czy i w jaki sposób dwa z naszych gatunków nietoperzy, a mianowicie mroczek pozłocisty Eptesicus nilssonii i mopek zachodni Barbastella barbastellus, są narażone na działalność turbin wiatrowych a jeśli tak, to w jaki sposób powinniśmy temu zapobiegać.
Mroczek pozłocisty jest szczególnie ważny na północy Szwecji, gdzie często jest jedynym gatunkiem nietoperzy występującym na terenach z elektrowniami wiatrowymi, natomiast mopek zachodni, występujący w południowej Szwecji, wymaga specjalnych środków ostrożności przy zakładaniu i eksploatacji turbin wiatrowych.

Mroczek pozłocisty.
Aktywność nietoperzy mierzyliśmy na poziomie gruntu i z wysokości piasty na trzech farmach wiatrowych w północnej Szwecji (Dalarna, Västernorrland i Västerbotten), w sposób ciągły od końca czerwca do końca października 2017 r. za pomocą automatycznych detektorów ultradźwiękowych.

Aktywność mroczka pozłocistego
koncentrowała się w niektóre noce późnego lata (od końca lipca do początku września), ale była sporadyczna i prawie całkowicie ograniczona do poziomu gruntu. Tylko jedno nagranie zostało wykonane z mikrofonem umieszczonym na wysokości piasty. Oprócz mroczka pozłocistego występował tam także nocek Brandta (Myotis brandtii) i nocek wąsatek (Myotis mystacinus) na badanych turbinach wiatrowych, ale nie stwierdzono ich na wysokości wirnika.

Na podstawie tego materiału, który wciąż jest ograniczony, uważamy, że obecność nietoperzy nie powinna stanowić przeszkody w działaniu turbin wiatrowych na dużych wysokościach w północnej części Szwecji.
Zamiast tego wysiłki na rzecz ochrony przyrody powinny koncentrować się na ochronie lasów o cechach lasów naturalnych przed gospodarką leśną.

Mopek zachodni.
Zbadaliśmy populację mopka w centralnej części Halland (Szwecja południowa) za pomocą namiarów radiowych, automatycznych detektorów ultradźwiękowych i poszukiwania martwych nietoperzy w latach 2016–2017, z zamiarem wyjaśnienia wyboru środowiska łowieckiego i miejsc lęgowych przez ten konkretny gatunek, a także jego zachowania i wskaźnika wypadkowości przy istniejących turbinach wiatrowych.

Śledzenia radiowe i pomiary aktywności za pomocą detektorów ultradźwiękowych z ziemi i z wież elektrowni pokazują, że mopek zachodni ignorował elektrownie, w tym otaczające powierzchnie żwirowe i inną infrastrukturę. Nie znaleziono ciał mopka zabitych przez turbiny.
Miejsca gniazdowania znajdowano za luźną korą na martwych lub umierających drzewach lub pod dachem stodół. Mopki zachodnie polowały prawie wyłącznie w pozostałościach bogatych gatunkowo lasów o cechach lasów naturalnych, głównie w lasach liściastych, ale czasami w lasach świerkowych, na stromych lub skalistych zboczach, na terenach podmokłych i w zagajnikach śródpolnych czyli tam, gdzie las i drzewa stały przez długi czas i mogły rozwijać się swobodnie. Wykorzystywały one podobne tereny w odległości do 15 km od miejsc gniazdowania.
Uprawiany las świerkowy, który obecnie stanowi teren dla około 90% farm wiatrowych, a także otwarte grunty orne i jeziora, nie były w większym stopniu wykorzystywane do innych celów niż przeloty.

Nasz wniosek jest taki, że turbiny wiatrowe nie mają znaczącego bezpośredniego wpływu na mopka zachodniego, natomiast mają
z drugiej strony wpływ pośredni, ponieważ wraz z budową nowych dróg dojazdowych otwierany jest stary las dla gospodarki leśnej.

Gospodarka leśna ma decydujące znaczenie dla mopka zachodniego w południowej Szwecji, podobnie jak dla mroczka pozłocistego na północy. Bogata obecność zróżnicowanego starego lasu liściastego lub świerkowego jest warunkiem wstępnym dla mopka zachodniego, ponieważ w przeciwieństwie do lasu gospodarczego, zawiera taki las zarówno miejsca lęgowe, jak i bogate i niezawodne źródło pożywienia w postaci motyli nocnych. Mopki zachodnie przemieszczają się po dużych obszarach i często zmieniają swoje siedliska.

Należy je zatem chronić poprzez planowanie na poziomie krajobrazu oraz poprzez zachowanie i odtworzenie starych, bogatych w gatunki lasów o zróżnicowanej wiekowo strukturze, w tym niewielkich pozostałości starego lasu świerkowego, bagiennego i wysepek w postaci starych zagajników polnych.

Tworzenie dla mopka zachodniego stref ochronnych wokół ich miejsc zasiedlenia, w obrębie których nie wolno budować elektrowni wiatrowych, co ma miejsce obecnie, jest prawdopodobnie nieskuteczne dla ich ochrony, ponieważ przemieszczają się one na dużych odległościach.

Oszacowanie śmiertelności nietoperzy przy szwedzkich turbinach wiatrowych zostało dokonane na trzech farmach wiatrowych w południowej Szwecji. Szacunki śmiertelności w tych miejscach wahają się od 1 do 6 martwych nietoperzy na jedną elektrownię rocznie. Te wyniki nadal opierają się na niewielkiej liczbie danych i dlatego należy je oceniać jako niewystarczające.

4. Nietoperze i morskie turbiny wiatrowe – badania w południowej Skandynawii.

Click to access 978-91-620-5748-0.pdf

(Ten raport pochodzi z roku 2007 i na pewno jest znany fachowcom, ale zamieszczam jego omówienie, aby w pewnym stopniu „wypełnić” powyższy temat. TC)

„Podczas badań wstępnych z 2005 r. oraz w projekcie z 2006 r. dotyczącym morskich turbin wiatrowych, udało nam się potwierdzić wcześniej zaobserwowane obszary morskie z obecnością nietoperzy w Cieśninie Kalmar i stwierdzić rozległą aktywność zarówno przelotnych migrantów jak i gatunków stacjonarnych, które przelatywały z różnych kierunków na obszary z dużą ilością owadów.

Obserwacje prowadzono głównie w Utgrunden i Yttre Stengrund w Cieśninie Kalmar oraz w Cieśninie Sund.
Obserwatorzy na łodziach i na większych obszarach na lądzie używali detektorów ultradźwiękowych, silnych reflektorów, a w niektórych przypadkach kamer termowizyjnych. Automatyczne skrzynki rejestrujące były używane na lądzie, zawieszane na turbinach wiatrowych i umieszczane na kadłubie łodzi.

Metody te zaowocowały łącznie 12.354 obserwacjami nietoperzy, z czego 3.830 nad morzem, a 8.524 na lądzie. Nietoperze latały nad morzem przy sile wiatru dochodzącej do około 10 m/s, ale duża część aktywności odbywała się przy sile wiatru mniejszej niż 5 m/s.
Na morzu zaobserwowano nietoperze należące do 10 gatunków i wszystkie żerowały przy odpowiedniej pogodzie, tj. głównie przy słabym wietrze i czystej wodzie.

Nietoperze nie omijały turbin wiatrowych, wręcz przeciwnie, często zatrzymywały się na polowanie na owady w ich pobliżu ze względu na występujące tam nagromadzenie owadów. Zaobserwowano polowanie tuż przy łopatach wirnika, co oznacza, że ​​ryzyko kolizji może być porównywalne z pracami turbin na lądzie.
Można również udowodnić, że nietoperze wykorzystują turbiny wiatrowe jako miejsce odpoczynku, co miało miejsce na najbardziej bogatym w owady obszarze, który badaliśmy.

Zbieranie owadów przez nas odbywało się w miejscach i okresach, w których widywano nietoperze polujące. Dominowały ochotkowate, ale reprezentowanych było także wiele innych gatunków latających z innych grup owadów. Owady zbierano również z powierzchni morza. Wśród mnóstwa owadów i pająków, które unosiły się w powietrzu było kilka gatunków lądowych.

Wcześniej nie było wiadomo, że wiele gatunków nietoperzy, stacjonarnych i wędrownych, regularnie wykorzystuje to źródło pożywienia daleko w morzu późnym latem i wczesną jesienią.
Dzięki radarowi na latarni morskiej Utgrunden można było zbierać dane dotyczące największych gatunków, prawdopodobnie głównie nietoperzy. Dotyczyło to torów lotu, kierunków, schematów poruszania się podczas żerowania, zwłaszcza w pobliżu turbin wiatrowych.
Za pomocą radaru udało się ustalić, że prawie cała aktywność odbywała się poniżej 40 m wysokości, tylko nieliczne nietoperze latały wyżej podczas lotu dalekiego zasięgu.

Bezpośrednie obserwacje z łodzi wykazały, że wysokość lotu nietoperzy różniła się w zależności od dostępności owadów i rozciągała się od poziomu morza do górnych części turbin wiatrowych.

W raporcie przeprowadzono aktualizację oceny ryzyka. Obecnie uważa się, że przed lokalizacją nowych turbin wiatrowych należy dokładnie zbadać obszary o skoncentrowanych trasach przelotowych i obszarach obfitujących w owady.
Podaje się sugestie, jakie badania powinny poprzedzać decyzje lokalizacyjne. Omówiono również niektóre wymagania dotyczące tego, co powinien zawierać program kontroli podczas rozbudowy.
Aby zmniejszyć ryzyko związane z istniejącymi turbinami wiatrowymi, konieczne są dalsze badania i opracowywanie metod. W raporcie przedstawiono niektóre działania, które zostały dotychczas omówione.

W pewnych trudnych przypadkach najskuteczniejszym środkiem byłoby prawdopodobnie przesunięcie turbiny wiatrowej. Nawet stosunkowo krótkie odległości mogą być prawdopodobnie wystarczające ze względu na fakt, że tory lotu mogą mieć ścisłe granice i że siedliska żerujące i bogate w owady mogą być również dość dobrze określone.

Innym środkiem mogłoby być pozostawienie turbiny wiatrowej w bezruchu w czasie, gdy ryzyko kolizji jest wysokie. Ponieważ gromadzenie się owadów wokół turbin wiatrowych może być ważnym powodem polowania w pobliżu łopat wirnika, można również podjąć działania w celu zmniejszenia liczby owadów latających wokół turbin.

Nie istnieją na razie metody pracy turbin wiatrowych, które mogłyby sprzyjać unikaniu turbin przez nietoperze, a pomysły, które się pojawiły, mogą mieć negatywne skutki w postaci niepokojenia lub szkód dla innych gatunków zwierząt i ludzi.”

Zdjęcie: svt