Leśnik a myśliwy, dwa bratanki?

Leśnik a myśliwy – dwa bratanki? Nie wiem, w kraju nie jestem, myśliwym i leśnikiem również już nie ale wydaje mi się że istnieją pewnego rodzaju animozje między zarządcą polskich lasów państwowych a zarządcą polskiej państwowej zwierzyny łownej.

Nie zdaję sobie sprawy z dzisiejszego układu sił pomiędzy tymi dwoma zarządcami, więc moje rozważania proszę wsiąść za lekkie podejście do tematu, który na pewno lekkim nie jest.

Co może być powodem niechęci leśnika do myśliwego?

Ja bym założył tezę, podchodząc bardzo lekko do tematu że większa elegancja, zarówno myśliwego jak i zwłaszcza myśliwek (dobrze odmieniłem?) szczególnie młodszych, odgrywa niepoślednią rolę.
Obiektywnie patrząc na współczesne galowe mundury leśników i porównujac je z mundurami myśliwych, to najwyraźniej mają leśnicy mniej utalentowanych designersów. Te myśliwskie wyglądają na mundury, lepiej leżą, mają w miarę sporo ozdób no i kolor bardziej żywy.
Te leśne maja talent leżeć dobrze tylko na średniej lub ponad średniej wadze leśniku a wszyscy inni, powyżej i poniżej tej miary, wyglądają jakby nie czuli się w nich specjalnie dobrze. Może dlatego że nie są to prawdziwe mundury?

W moim odczuciu leży tutaj źródło sporej porcji niechęci leśnika, tradycyjnie w mundurze, z tymi 90 lat historii leżącej za nim, do myśliwego w jego elegantszym, ale jakby uzurpowanym mundurze, w dodatku lekko operetkowym, według leśnika.

W tych mundurach stykają się leśnik i myśliwy tylko przy uroczystych okazjach ale na co dzień?

Zarządca lasów państwowych z zarządcą łownej zwierzyny państwowej powinni współpracować bez większych problemów tym bardziej że terenem współpracy jest las należący w równym stopniu do jednych i drugich. No bo jest to przecież las państwowy, prawda?

I chyba odmienne interpretacje dotyczące prawa własności do tego terenu współpracy leżą też u podstaw niechęci. Niespecjalnie logiczne bo ani leśnik ani myśliwy nie są przecież właścicielami.

Rodzi się podstawowe pytanie – co jest ważniejsze w tym wspólnym państwowym posiadaniu – drzewo czy jeleń? Leśnik czy myśliwy? Myśliwy czy ekolog? Myśliwy czy leśny spacerowicz?
Te pytania dzielą też szwedzkiego myśliwego i szwedzkiego właściciela lasu, mimo iż prawo własności jest tutaj inaczej rozstrzygnięte.

Sielanka?

Wydawałoby się jednak że dzisiejsza konstelacja władzy politycznej powinna wprowadzić nastrój sielanki w te polskie leśno-myśliwskie kontakty i automatycznie zlikwidować konflikty.
No bo przecież minister odpowiedzialny za obu adwersarzy jest leśnikiem myśliwym, bo duszpasterze odpowiedzialni za leśników są myśliwymi, bo sami leśnicy powoli stają się jak w dawnych czasach bez wyjątku myśliwymi.

Skąd więc moje odczucie że braterstwo leśno-myśliwskie nie jest tak do końca prawdziwe?

Nie wiem, ale wiem że temat jest wart drążenia przez myśliwych i leśników krajowych. Drążenia nie w sensie pogłębiania różnic ale wyjaśnienia o co właściwie chodzi. Bo że o coś chodzi, to jestem przekonany jako że jest to jak Szwedzi mówią gorący ziemniak, którego nikt nie chce wsiąść do ręki.

Każdy się boi?

Poparzenia? Ministra myśliwego? Myśliwego duszpasterza?

Ale moje uwagi są na lekko, są uwagami kogoś z zewnątrz, więc ośmielam się zaproponować myśliwym uwagę na poważnie – lekkie wzięcie pióra w rękę.
Lekkich piór wśród myśliwych nie brakuje, może więc powstanie myśliwski Lecawiory, kpiący z siebie i kolegów? A przy okazji z innych?

Bo jakby kpin z siebie samych Wam brakuje, drodzy myśliwi.
Kpić niewątpliwie umiecie, szczególnie z NGO. Ale z siebie, ze swojego środowiska?

Śledząc wartościowe portale łowieckie można wyczuć prawdziwą atmosferę w waszym polskim środowisku, ale jakby atmosferę śmiertelnie poważną. Pełną poczucia niemalże śmiertelnego zagrożenia ze strony tych z zewnątrz, ekologów, organizacji NGO i nieprzyjaznego społeczeństwa.
Czy nie bierzecie sami siebie, drodzy myśliwi na za bardzo poważnie?

No, są wyjątki, np. Buce ale poza nimi?

?

Albo boicie się aż tak bardzo waszego przecież ministra myśliwego z jego elitą duszpastersko-myśliwską, podobnie jak wasi leśni koledzy? Jak i waszej związkowej elity?
Ale tego jednego co boją się podobne oficjele to kpiny z nich i ich szat. Albo z braku szat, jak u Andersena.
Albo z ich nadmiaru. Mundurów kapiących od złota i odznaczeń.
Kpijcie, tematu jak u leśniczego Zdzisia, nie powinno zabraknąć.

Zdjęcie tytułowe – brantas.pl