Jak się pisze o leśniku?

Prasa leśna , szczególnie ta związana z Lasami Państwowymi ma kilka klasycznych tematów:

-Leśnik solidny i godny zaufania w wypełnianiu swoich obowiązków służbowych.
– Leśnik utalentowany, z talentem pisania, fotografii i z najprzeróżniejszymi hobby.
– Leśnik sportowiec, leśnik biegający.
– Leśnik pedagog, organizator, społecznik i umiejący pracować przy tej okazji na chwałę i siłę Lasów Państwowych.
-Leśnik dziarski, z chęcią i zamiłowaniem pokazujący swoją pracę, zwłaszcza na filmach firmowych.
-Leśnik przyrodnik, leśnik ekolog, kochający rośliny i zwierzynę.

Inna prasa leśna, na ogół tylko Las Polski, ma też tematy:

-Leśnik umiejący argumentować w obronie swojej firmy, zwłaszcza przy paradoksie “Ochrona lasy i ścinka”, nazywanym przez niego ochroną czynną, przy której to inni (przemysł drzewny czy ZUL) sa zawsze winnymi, nigdy natomiast on (ale tej argumentacji przyrodnik nie bardzo dowierza).
– Leśnik gospodarz, myśliwy, ekolog patrzący na las jako gospodarstwo, te typu UE, korzystające z różnych dotacji.
– Leśnik piszący na tematy leśne, zawsze politycznie poprawny, nie wychylający się, co najwyżej konstruktywnie lekko krytyczny w stosunku do swojej macierzy czyli Lasów Państwowych.

No i cała reszta niezwiązana z Lasami Państwowymi widzi tematy w :

– Leśnik przekonany o wielkości i głębokości swoich nauk leśnych i swojej eksperckiej wiedzy niemalże równej tej z NASA, podczas gdy zazwyczaj jego nauki i wiedza praktyczna opierają się na Zasadach Hodowli Lasu oraz dyrektywach swego dyrektora generalnego.
– Leśnik przekonany iż pracuje ogromnie ciężko, bo czasami zdarza mu się wysłać ładunek drewna o godzinie 5 nad ranem.

-Leśnik lubiący wypić, co nie jest rzadkie ale jest tematem tabu.
– Leśnik nie lubiący Straży Leśnej i nadzoru, chyba że sam nim jest, bo kto lubi policję chociaż jest potrzebna?
– Leśnik nie lubiący ZULu , zwłaszcza wykształconego ZULu i nie daj Boże mówiącego językami nabytymi, o zgrozo, przy pracy w innych warunkach, niż te znane leśnikowi. I w związku z tym przemądrzałego ZULu.
– Leśnik nie mówiący językami, na ogół poza tym swojskim.
– Leśnik jako władza, zamykający las przy każdej okazji, noszący bron i chętnie ja pokazujący, noszący kajdanki i chętnie je zakładający, leśnik grożący odebraniem dzieci demonstrującym przeciwko niemu matkom.
– Leśnik pan, zawsze w samochodzie, czego skutki widać po kilku latach.
– Leśnik panisko, dobre, rozdaje chętnie pieniądze, nie swoje przecież i pewno dlatego chętnie.
– Leśnik przyjmujący i wierzący w pochlebstwa, zwłaszcza na temat przewagi i doskonałości swojej rodzimej TZW gospodarki leśnej nad tymi obcymi. Zwłaszcza tymi z wrażych krajów.
– Leśnik widzący drzewa, niewidzący lasu, albo odwrotnie, las, a nie drzewa, zależnie od sytuacji i zrozumienia takiego logicznie skomplikowanego stwierdzenia.
– Leśnik gardzący sekretnym życiem drzew ale ukrywający te rzeczywiste na swoich składach.
– Leśnik w pełnej gali, ze swoim sztandarem, z hasłem Bog Honor Ojczyzna na ustach, w towarzystwie innych bogoojczyźnianych i bogonarodowych sztandarów.
– Leśnik polityk, Savonarola, wzywający do zemsty i kary.
– Leśnik pantoflarz, bojący się swoich przełożonych, bojący się o swoją pracę, siedzący i wysłuchujący cicho bzdur swoich przełożonych i ich popleczników.
– Leśnik dający się wciągać w manipulacje polityczne.
– Leśnik pogardzający i krytykujący UE, Parlament Europejski, Trybunał Sprawiedliwości ale nie pieniądze z tamtej strony.
– Leśnik odczuwający krytykę swojej pracy jako niesłuszną, jako krzywdzącą, jako uwłaczającą.

Słusznie czy niesłusznie?

Wśród moich facebookowych leśnych przyjaciół przeważają zdecydowanie ci terenowi.
I wśród nich rośnie odczucie i uczucie w zasadzie znane mi dobrze, jako leśnikowi terenowemu, z zamierzchłych komunistycznych czasów.
W tamtych dawnych latach bycie leśnikiem nie było specjalnie poważane, z różnych przyczyn. Czasami wstydziliśmy się przyznać do swego zawodu. O pasji nikt nie mówił, chociaż leśników z pasją do zawodu i do lasu nie brakowało i wtedy.

Teraz znów słyszę o wstydzie. Ale i o głosach uważających że wina leży po stronie tych którzy ośmielają się podnosić takie tematy jak te opisane przeze mnie jako niezwiązane z Lasami Państwowymi. Tematy szkalujące leśnika.

Poddaję więc jeszcze jeden temat:

– Leśnik pracujący dla kogo? Czy dla Polaków, czy dla Lasów Państwowych czy dla ludzi pokroju Jana Szyszko, Konrada Tomaszewskiego i ich świt?

Czytam o wypowiedzi republikańskiego senatora w USA, Tima Scotta, który w tym tygodniu, na fali rosnącego niezadowolenia wśród republikanów, powiedział wyraźnie: “My pracujemy dla Amerykanów, my nie pracujemy dla prezydenta.”

Kiedy polscy leśnicy odważą się na podobne stwierdzenie?

Wtedy wstyd zniknie natychmiast. A szacunek dla nich wróci.

Temat: Jakość postępowania i pracy dzisiejszego kierownictwa Lasów Państwowych jest tak bogato reprezentowany na tym blogu że zwyczajowe zakończenia moich tekstów “czytaj również” byłoby objętościowo równe dzisiejszej kronice.

A więc: Czytaj m.in.: Wolny wakat na dyrektora generalnego lasów państwowych.

Czy w Lasach Państwowych pracują dobrzy menadżerowie?

Lasy Państwowe – innowacyjna firma przyjazna pracownikom?

Ekocentryści – kim są i czego chcą?

Wywiad z dyrektorem Lasów Państwowych.

The Talented Mr. Tomaszewski

i tak dalej…

Absolutne milczenie leśników zatrudnionych w Lasach Państwowych  na temat postępowania dzisiejszego kierownictwa jest warte odrębnego blogu. Chciałbym przypomnieć burzę komentarzy jaką wywołał w ich środowisku poprzedni dyrektor dostosowujący się do dress code na spotkaniu z kierownictwem UNESCO. Czy nie świadczy to o diametralnej różnicy w atmosferze w pracy wczorajszych i dzisiejszych Lasów Państwowych?

Zdjęcie: Tadeusz Ciura