Fińsko-szwedzkie pomiary przyrostu drzew.

Fińskie pomiary przyrostu miąższości pni drzew, ten opisywany projekt,  rozpoczęły się w roku 2009 i będą trwać do roku 2020.
Prowadzi je LUKE, https://www.luke.fi/en/ instytut badań naukowych znany na pewno polskim naukowcom leśnym.

Jest to projekt w którym badacze fińscy dokonują pomiaru przyrostu miąższości pni drzew sosny, świerka i brzozy.
Na krótką metę dają badania informacje i dane o przyroście rocznym.
Na dłuższą natomiast metę mają Finowie nadzieję na dane potwierdzające lub opisujące zmiany klimatu.
Ale jak mówi naukowiec Pentti Niemistö, do tego potrzebujemy znacznie dłuższego okresu badań niż ten 12-letni (projekt jest na razie sfinansowany do roku 2020).

Pomiar przyrostu dokonywany jest ręcznie, przy pomocy zwykłej taśmy, lub mechanicznie, przy pomocy taśmy automatycznej.

Taśma automatyczna dokonuje pomiarów co godzinę, każdej doby, okrągły rok. Dane odbierane są systematycznie przez naukowców przy pomocy smartfonów a niezależnie od tego dwukrotnie w roku przeprowadzana jest kontrola terenowa. Pomiary dokonywane są na 20 świerkach i 5 brzozach brodawkowatych.

Taśma zwykła jest sprawdzana co 2 tygodnie w okresie wiosenno-jesiennym. Opasuje ona około 190 drzew, świerki, sosny, brzozy brodawkowate i brzozy omszone.

Naukowiec Pentti Niemistö mówi: Stwierdziliśmy że pnie drzew są najgrubsze pod koniec lata, w czasie deszczowego dnia, o świcie.

Dobowy rytm wzrostu pokazuje że pień powiększa się wieczorem i nocą oraz zmniejsza rano i przedpołudniem. Proces ten jest najbardziej intensywny w czerwcu i lipcu.

Te zmiany średnicy pnia, pomiędzy świtem a popołudniem są w przypadku świerka wielkości 0,2 -0,3 mm a w przypadku brzozy nieco mniejsze, średnio 0,15 mm.

Ciekawym szczegółem jest zaobserwowanie iż przyrost u brzozy rozpoczyna się równocześnie z wiosennym wypuszczeniem liści, a ponieważ okres wegetacyjny brzozy przedłużył się w Finlandii o 2 tygodnie w ciągu ostatnich 150 lat, to i okres przyrostu jest automatycznie dłuższy.

Ta krótka informacja z fińskiego czasopisma leśnego Skogsbruket 2/2017 opisuje tylko metody, nazwijmy to techniczne, pomiaru przyrostu pni w lasach Finlandii.

Pomiary przyrostu lasu należącego do Sveaskog, w Szwecji północnej i poddawanego nawożeniu mineralnemu oraz biologicznemu (szlam z peletów) opisuje natomiast praca doktorska Johana Lundbäcka z roku 2010. http://stud.epsilon.slu.se/2241/
Rezultat tych nawożeń, przeprowadzanych w roku 2006 na powierzchniach próbnych o łącznej powierzchni 800 ha jest bardzo interesujący a w każdym razie powinien być dla polskich naukowców zajmujących się dzisiaj problematyką Leśnych Gospodarstw Węglowych o których wielokrotnie już pisaliśmy na tym blogu.

Leśnika zmiany, zmiany…Na rzecz klimatu…

Lasy – Składy węgla czy obrót węglem?

Pochłanianie czy wydzielanie dwutlenku węgla?

Celem tych szwedzkich badań było bowiem już wtedy ewentualne włączenie lasu w handel emisjami CO2.

Próby wykazały:

– Wszystkie rodzaje nawożenia zwiększyły przyrost i związanie CO2 od 60% do 200%.
– W czasie 2-letniego okresu prób, 2006-2007, przyrost wzrósł najbardziej na terenach z nawożeniem mineralnym.
– Nawożenie bio , szlamem peletowym, zwiększyło związanie CO2 od 8,1 do 10,5 ton/ha w czasie 2 lat.

Wyciągnięto z tego wnioski:

– Nawożenie zwiększa przyrost i związanie CO2 przez drzewa.
– Nawożenie mineralne jest bardziej efektywne niż biologiczne.
– Nawożenie młodszego lasu sosnowego zwiększa związanie CO2 przez ten las o około 10 ton/ha.
– Nawożenie biologiczne (szlam z peletów) dało wyraźne efekty zwiększenia przyrostu już w tym dwuletnim okresie prób.
– Największy przyrost i największe związanie CO2 następuje w lasach o średnim wieku i dobrym zwarciu (välsluten skog).

Tematyka zwiększania przyrostu drzew i lasu w świetle wiązania CO2 przez drzewa i las a w dalszym kontekście w świetle zarabiania dużych pieniędzy na emisjach CO2 lub innych form finansowych związanych z pomysłem na biznes Las – CO2 będzie prawdopodobnie jedną z najbardziej dyskutowanych w najbliższych latach.

Zdjęcia: Tadeusz Ciura, z czasopisma Skogsbruket 2/2017

Zródło : Czasopismo Skogsbruket 2/2017, artykuł autorstwa Mia Berg-Lundqvist

Sieć szwedzka.